Sanatruces I da Pártia

Origem: Wikipédia, a enciclopédia livre.
 Nota: Para outros significados de Sanatruces, veja Sanatruces.
Sanatruces I da Pártia
Sanatruces I da Pártia
Αργυρή δραχμή 92-70 π.Χ., 19 χλστ., 4,1 γραμ. Εμπρός όψη: κεφαλή με μακρύ γένειο φέρει τιάρα. (Πίσω όψη: ο Αρσάκης Α΄ επί δίφρου κρατεί τόξο, επιγρ. ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΜΕΓΑΛΟΥ - ΑΡΣΑΚΟΥ - ΕΠΙΦΑΝΟΥΣ ΦΙΛΕΛΛΗΝΟΣ). Κόπηκε στις Ράγες.
Nascimento 157 a.C.
Morte 70 a.C.
Progenitores
Filho(a)(s) Fraates III de Pártia
Ocupação rei

Sanatruces, Sinatroces ou Síntrico (ca. 157 a.C.70 a.C.) governou o Império Parto de 77 a.C. até 70 a.C.. Após os períodos conturbados após a morte de Mitrídates II da Pártia, em 88 a.C.,[carece de fontes?] foi restaurado como rei da Pártia pelos citas sacauracianos,[1] que tinham invadido o Irão por volta de 77 a.C. Tinha oitenta anos e reinou durante sete anos.[1] No terceiro ano da 177a olimpíada,[2] foi sucedido por seu filho, Fraates III da Pártia.[2][3]

Nome[editar | editar código-fonte]

Sanatruces (Σανατρύκης, Sanatrúkes), também registrado como Sinatruces (Σινατρούκης, Sinatroúkēs), Sanatrúcio (Σανατρούκιος, Sanatroúkios) e Sanatruco (Sanatrucus) são as formas grega e latina do nome parta Sanatruque (Sanatrūk), que seria incorporado no armênio (Սանատրուկ) e aramaico (𐡎𐡍𐡕𐡓𐡅𐡊, sntrwk e snṭrwq (aramaico de Hatra)).[4][5] Em última análise, pode derivar do iraniano antigo *sāna-taru-ka- ("conquistador de inimigos")[6]

Precedido por
Orodes I da Pártia
seguido de anarquia
Rei da Pártia
77 a.C. – 70 a.C.
Sucedido por
Fraates III da Pártia

Referências

  1. a b Luciano de Samósata, Macróbios, 15 [em linha]
  2. a b Flégon de Trales, Coleção de crônicas e lista de vencedores olímpicos, preservada por Fócio, Biblioteca de Fócio [em linha]
  3. Apiano, As guerras mitridáticas, 104 [em linha] [ [em linha]]
  4. Justi 1895, p. 282.
  5. Ačaṙyan 1942–1962, p. 392.
  6. Henning 1958, p. 41, nota 1.

Bibliografia[editar | editar código-fonte]

  • Ačaṙyan, Hračʻya (1942–1962). «Սանատրուկ». Hayocʻ anjnanunneri baṙaran [Dictionary of Personal Names of Armenians] (in Armenian). Erevã: Imprensa da Universidade de Erevã 
  • Henning, W. B. (1958). «Mitteliranisch». Iranistik: 1. Abschnitt – Linguistik (Handbuch der Orientalistik; Erste Abteilung; 4). Leida e Colônia: E. J. Brill 
  • Justi, Ferdinand (1895). Iranisches Namenbuch. Marburgo: N. G. Elwertsche Verlagsbuchhandlung